Patron Szkoły

 Biografia św. Jana Pawła II

 Papież św. Jan Paweł II przyszedł na świat 18 maja 1920 roku.

 

Był drugim synem Karola Wojtyły seniora i Emilii z Kaczorowskich. Został ochrzczony 20 czerwca 1920r. w kościele Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny, otrzymał imiona Karol Józef. Karol po ojcu, Józef po marszałku Piłsudskim oraz Józefie z Nazaretu. Rodzicami chrzestnymi byli Józef Kuśmierczyk i Maria Wiadrowska. Państwo Wojtyłowie mieszkali w kamienicy przy ul. Kościelnej 7 w niewielkim miasteczku Wadowicach. Rodzinę utrzymywał ojciec pracujący jako urzędnik w Rejonowej Komendzie Uzupełnień, matka natomiast pracowała dorywczo jako szwaczka i zajmowała się dziećmi. Starszy o 14 lat brat Karola, Edmund (w domu zwany Mundkiem) uczył się w wadowickim gimnazjum, a później studiował medycynę w Krakowie.

 

Gdy Karol skończył 6 lat, rozpoczął naukę w czteroletniej szkole powszechnej. Był wesołym, utalentowanym chłopcem. Wolne chwile spędzał na powietrzu. Latem grał w piłkę nożną jako obrońca, jednak najbardziej lubił stać na bramce. Od małego Karol kochał sporty zimowe, próbował grać w hokeja. Później zaczął jeździć na nartach. Matka chłopca była słabą kobietą. Umarła 13 kwietnia 1929r. w wieku 45 lat na zapalenie serca i nerek. Dzień po pogrzebie Karol wraz z ojcem i bratem udali się na pielgrzymkę do sanktuarium maryjnego w Kalwarii Zebrzydowskiej, które stało się dla niego miejscem szczególnym. Udawał się tam w trudnych momentach swojego życia. Trzynastoletni Karol przeżył następną tragedię. W wieku 26 lat zmarł Edmund, zarażony szkarlatyną jako lekarz szpitala w Bielsku. Ojciec starając się wynagrodzić synowi podwójne sieroctwo starannie się nim opiekował. Zaraził Karola miłością do gór, wprowadził w świat górskiej przyrody. Codziennie wędrowali razem po górach Beskidu Małego, wypuszczali się także na dalekie wycieczki w Tatry. W latach 1932-1938 uczył się w męskim Państwowym Gimnazjum Śląskim im. Marcina Wadowity, otrzymał tam gruntowne przygotowanie merytoryczne oraz wpojono mu miłość do Ojczyzny. Karol nie miał problemów z nauką, zawsze był starannie przygotowany do lekcji, nigdy też nie ściągał, ponieważ było to wbrew jego zasadom.

 

Karol wyróżniał się ogromną pobożnością. Modlił się codziennie w kościele podczas drogi do szkoły, po i przed jedzeniem, również podczas odrabiania lekcji (po przerobieniu każdego przedmiotu). Był prezesem Kółka Ministranckiego, a później sekretarzem Sodalicji Mariańskiej. Potrafił oderwać się od rzeczywistości oddając się modlitwie. Karol wstąpił do stworzonego przez nauczycieli języka polskiego Kółka Teatralnego, które łączyło młodzież z gimnazjów męskiego im. Marcina Wadowity oraz żeńskiego im. Michaliny Mościckiej. Repertuar tworzyły obowiązkowe lektury: "Kordian" Słowackiego, "Antygona" Sofoklesa, "Sobótka" Kochanowskiego, "Śluby panieńskie" oraz "Damy i huzary"Fredry. Widzami byli szkolni koledzy. Karol Wojtyła grał prawie wszystkie główne role, ponieważ miał piękny głos i doskonałą pamięć. Młodzi aktorzy, dla których teatr stał się wielką pasją, jeździli do Krakowa na warsztatowe spektakle, przygotowywane przez Juliusza Osterwę. Własne przedstawienia prezentowali, poza szkołą, m.in. w Bibliotece Mieszczańskiej i Domu Katolickim. Kostiumy wypożyczali w Krakowie, a dekoracje wykonywali sami. Karol brał udział w dyskusjach o literaturze polskiej i zagranicznej, organizowanych przez profesorów gimnazjalnych. Wtedy zaprzyjaźnił się z dr Mieczysławem Kotlarczykiem, późniejszym twórcą Teatru Rapsodycznego w Krakowie.

 

Karol Wojtyła 14 maja 1938r. ukończył wadowickie gimnazjum, otrzymując celujące świadectwo maturalne. Taka matura upoważniała go do studiowania bez egzaminów wstępnych. Karol zaskoczył wszystkich wstępując na polonistykę na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W lipcu, w czasie wakacji, odbył krótki "staż roboczy" w Junackich Hufcach Pracy przy budowie drogi pod Babią Górą, gdzie otrzymał odznakę za wydajność i wyróżnienie. We wrześniu natomiast wziął udział w ćwiczeniach wojskowych Legii Akademickiej, a od października rozpoczął studia w Krakowie. Już 15 października 1938r. odbył się wieczór literacki najmłodszej grupy literackiej, pt. "Drogą Topolowy Most", na którym wystąpił m.in. Karol Wojtyła. Młody student zapisał się na zajęcia "żywego słowa" w Konfraterni Teatralnej. Członkowie "Studia 39" wystawili na obchodach "Dni Krakowa" w czerwcu 1939r. komedię o czarnoksiężniku Twardowskim. Przedstawienie wystawiono aż osiem razy na dziedzińcu Kolegium Nowodworskiego. Zarobione pieniądze młodzi aktorzy wydawali w kawiarniach, tylko Karol szybko wracał do domu przy ulicy Tynieckiej w Dębnikach, aby się uczyć. Pisał również poezje. 18 lutego 1941 r. zmarł ojciec Karola, 21-letni chłopiec został sam na świecie. Wtedy narodziła się myśl o kapłaństwie. Jednak trwała wojna, Karol zamieszkał z rodziną Juliusza Kydryńskiego przy ul. Felicjanek. Pozbawieni możliwości studiowania, Karol i Janusz zatrudnili się w zakładach chemicznych Solvay w Borku Fałęckim, w ten sposób uniknęli wywózki na roboty do Niemiec. Pracowali w pobliskim kamieniołomie w Zakrzówku, wkrótce Karol został pomocnikiem strzałowego. Po dwóch latach ciężkiej pracy obaj zostali przeniesieni do działu oczyszczalni wody w Solvayu. Równocześnie Karol zaangażował się w działalność organizacji "Unia", która starała się chronić Żydów przed wywozem na śmierć, znajdowała im schronienia i aryjskie papiery. Po latach dr Joseph Lichten podziękował Papieżowi w imieniu organizacji "Anti-Defamation League ofB'nai B'rith" za działalność w "Unii".

Każdą wolną chwilę Karol i Janusz poświęcali działalności artystycznej i literackiej. W prywatnych domach odbywały się koncerty, deklamacje poezji, zażarte dyskusje o literaturze i nauczanie języków obcych. Za namową Juliusza Osterwy Karol Wojtyła, poświęcający się przede wszystkim teatrowi, wraz z przyjaciółmi, zaczęli wystawiać tajne spektakle. Poza tym dużo pisał, z tego okresu pochodzą dramaty biblijno-historyczne "Hiob" i "Jeremiasz". Jakby tego było mało, studiował dzieła filozofów i czytał poetów - Miłosza, Przybosia, Peipera.

W 1942r. Karol niespodziewanie oświadczył, że zamierza studiować teologię. Było to dla wszystkich ogromnym szokiem, ponieważ Karol miał niezwykły talent aktorski. Nie przerywając pracy w Solvayu wstąpił do tajnego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Krakowie, jednocześnie rozpoczął studia konspiracyjne na Wydziale Teologii Uniwersytetu Jagiellońskiego. 29 lutego 1944r. Karol został potrącony przez ciężarówkę wojskową. Ze stwierdzonym wstrząsem mózgu został zatrzymany w szpitalu przy ulicy Kopernika do 12 marca. Gdy podczas "czarnej niedzieli" 6 sierpnia Niemcy aresztowali siedem tysięcy mężczyzn, Wojtyle ledwo udało się uciec, wtedy arcybiskup krakowski kardynał Adam Sapieha postanowił, że Wojtyła wraz z innymi zamieszka w pałacu biskupim. Wojtyła, jako kleryk mógł udzielać niektórych posług duszpasterskich (np. chrztu, namaszczania chorych), ale nie mógł nosić sutanny. Wkrótce wraz z Franciszkiem Koniecznym przez dwa lata asystował do mszy celebrowanej przez Sapiehę w jego prywatnej kaplicy.

Jesienią 1944r. Karol przyjmuje z rąk Sapiehy tonsurę i od tej pory nosi niewielki wygolony krążek na ciemieniu. Po zakończeniu wojny seminarium wychodzi z ukrycia i przenosi się do budynków sprzed wojny. Karol Wojtyła kończy tam trzeci i czwarty rok studiów. Sam uczy się hiszpańskiego, by czytać w oryginale swego mistrza, św. Jana od Krzyża. Debiutuje jako poeta na łamach miesięcznika karmelitów "Głos Karmelu" poematem "Pieśń o Bogu ukrytym". Od kwietnia 1945r. do sierpnia 1946r. Karol pracuje na uczelni jako asystent (prowadzi seminaria z historii dogmatu), l listopada 1946r. Książę Metropolita kardynał Sapieha wyświęca Karola Wojtyłę na księdza. W Dzień Zaduszny, już jako ksiądz, odprawił mszę prymicyjną w Krypcie św. Leonarda na Wawelu. 4 listopada odprawił mszę inauguracyjną, na którą przybyli koledzy z Teatru Rapsodycznego i fabryki Solvay. 11 listopada udziela pierwszego chrztu.

Razem ze Stanisławom Starowieyskim 26-letni Karol jedzie do Paryża, a stamtąd do Rzymu na półroczne studia. Młody ksiądz, każdą wolną chwilę od nauki, spędzał na zwiedzaniu miasta i okolic. Wraz z przyjacielem odwiedza wszystkie włoskie sanktuaria. Wiosną 1947r. udają się do San Giovani Rotondo na mszę odprawianą przez Ojca Pio, słynnego stygmatyka. Szczególnie do serca przypadł Karolowi kościół św. Andrzeja, ze szczątkami św. Stanisława Kostki, gdzie codziennie modlił się w drodze na zajęcia. Wojtyła studiował na dominikańskim Angelicum. Dzięki zabiegom prymasa Honda, poproszonego przez Sapiehę, Karol zamieszkał w Kolegium Belgijskim przy Via del Ouirinale 26. Warunki w budynku nie były najlepsze, za to położenie idealne. Po zdaniu egzaminów i otrzymaniu tytułu uprawniającego do nauczania w seminarium Wojtyła wyjeżdża na wakacje. Wyprawę finansuje biskup Sapieha, on również układa program obejmujący pracę duszpasterską wśród polskich robotników we Francji, Holandii i Belgii. Karol wyjeżdża do Marsylii ze Stanisławem Starowieyskim. W porcie spotyka się z ojcem Jacquesem Lowem, francuskim dominikaninem, jednym z założycieli ruchu księży - robotników Mission de France. Spotkanie to wywarło na nim wielkie wrażenie, wróciły wspomnienia z fabryki Solvay. W parafii belgijskiego ośrodka węglowego Charleroi Karol zaprzyjaźnia się z polskimi górnikami. Na koniec podróży Wojtyła odwiedza w Brukseli ojca Marsela Uylenbroecka. Po powrocie z wakacji Wojtyła zapisuje się na ostatni, drugi rok nauki. Wigilię Bożego Narodzenia wszyscy studenci spędzają razem, śpiewają kolendy, a Karol występuje z recytacją sztuki o bracie Albercie. Zaczyna pisać rozprawę doktorską "Zagadnienia wiary u świętego Jana od Krzyża". Jego doradcą i profesorem jest znawca teologii mistycznej Reginald Garrigou-Lagrange. Ksiądz Wojtyła nie otrzymuje tytułu doktora Świętej Teologii, ponieważ według przepisów na uczelni jest opublikowanie doktoratu drukiem. Na to nie było stać polskiego księdza, ale w połowie 1948r. uzyskuje doktorat za pracę o wierze św. Jana od Krzyża. 15 czerwca 1948r. wraca do Krakowa i ponawia prośbę o przyjęcie do zakonu, lecz i tym razem arcybiskup Sapieha nie wyraża zgody.

Po powrocie ze studiów, Karol objął posadę wikarego w parafii Niegowić. Niegowić to parafia obejmująca 13 wiosek, tuż przed przyjazdem Wojtyły parafię zniszczyła powódź. Karol zamieszkał w skromnym domku, zwanym wikarówką, niedaleko od drewnianego kościółka. W sąsiednim pokoju mieszkał drugi wikariusz, ksiądz Kazimierz Ciuba. Podlegali oni proboszczowi Kazimierzowi Buzale. Do obowiązków wikarego należało m.in. nauczanie religii w czterech wioskach wokół Niegowici, odprawianie mszy porannej, służenie do niedzielnej oraz udzielanie sakramentów. Wojtyła, mający wiele zajęć, pisał wieczorami. W tym czasie powstał artykuł o księżach- robotnikach, ukazał się on na pierwszej stronie w "Tygodniku \ Powszechnym". Karol podczas siedmiomiesięcznej posługi w Niegowici udzielił 13 ślubów i ochrzcił 48 dzieci. Młodzież zaraził swoją pasją teatralną, stworzył amatorski zespół. Organizował dla nich wycieczki i różnego typu rozrywki. Wraz z drugim wikarym założył kółko Żywego Różańca. W marcu 1949r. Karol przybył do Krakowa, został powołany na nową placówkę. Był to kościół św. Floriana, położony w centrum miasta, na Kleparzu. Tutaj również szybko zdobył zaufanie młodzieży, tym razem już | akademickiej. Drugim wikarym był Czesław Obtułowicz. Wojtyła założył chór gregoriański, który w maju 1951 r. wykonał w całości mszę gregoriańską "De Angelis" w kościele św. Floriana. Karol wpadł na pomysł wspólnego wędrowania. Początkowo w pobliskie Gorce, Beskidy, potem w Bieszczady, a później nawet na spływy kajakowe po Pojezierzu Kaszubskim, Mazurach. Podczas tych wypraw łączył przyjemne z pożytecznym. Każdy dziań rozpoczynała msza. W czasie wędrówki rozmawiał z nimi na bardzo różne intrygujące tematy. Wojtyła nawiązał wiele interesujących kontaktów z krakowskimi intelektualistami i artystami. Rosło grono przyjaciół, dzięki którym Karol stał się znaną i wpływową osobistością krakowską. Z tego okresu pochodzą wiersze publikowane pod pseudonimem Andrzej Jawień i Stanisław Andrzej Gruda oraz dramat o bracie Albercie.

Po powrocie do Krakowa Wojtyła wiosną 1949r. przyznano mu tytuł doktora teologii. W tym samym roku w "Tygodniku Powszechnym" Karol zamieścił artykuł o, zatytułowany "Apostoł". 23 lipca 1951 r. umiera, w wieku 85 lat, kardynał Adam Stefan Sapieha. Jego śmierć mocno wstrząsnęła Karolem. Sapiehę zastąpił na jego miejscu biskup Eugeniusz Baziak. Baziak zgodnie z wolą swojego poprzednika zarządził, aby Wojtyła wziął urlop i poświęcił się pisaniu pracy habilitacyjnej. Ten dwuletni okres Karol wykorzystywał na twórczość i naukę angielskiego. Przeniósł się do mieszkania księdza Ignacego Różeckiego. Pisywał do "Tygodnika Powszechnego" artykuły publicystyczne i poezje. Mimo licznych zajęć udało mu się dokończyć pracę habilitacyjną pod tytułem "Ocena możliwości oparcia etyki chrześcijańskiej na założeniach systemu Maxa Schelera". Rada wydziału Teologicznego Uniwersytetu przyjęła ją 12 grudnia 1953r., jednak Ministerstwo Oświaty nie wyraziło zgody na uzyskanie habilitacji. Kiedy w 1954r. władze zamknęły wydział teologii na Uniwersytecie Jagiellońskim, ksiądz Karol zaczął wykłady w seminariach m.in. w Katowicach, Częstochowie, Krakowie i Lublinie. W roku 1956 Wojtyła na dobre zadomowił się na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Pod koniec roku zaproponowano mu objęcie katedry etyki. Szybko zyskał uznanie innych wykładowców i studentów. W latach 1957 i 1958 w kościele Sióstr Felicjanek wygłaszał cykl wykładów na temat "Współczesnej misji współczesnego lekarza. W tym samym czasie powstał esej na temat "Dekretu Gracjana". W 1960r. zostaje wydana najgłośniejsza praca Karola Wojtyły - "Miłość i odpowiedzialność". Materiały do niej zbierał przez kilka lat. Objął w niej całokształt problematyki seksualnej i małżeńskiej. Dwa lata później Wojtyła wydaje kolejną pracę - dzieło fenomenologiczne "Osoba i czyn". Dzięki angielskiemu przekładowi tej pracy amerykańska społeczność naukowa zwróciła uwagę na arcybiskupa Wojtyłę.

W katedrze wawelskiej 28 września 1958r., w święto św. Wacława Karol Wojtyła otrzymał uroczystą sakrę biskupią. Konsekratorami byli administrator apostolski archidiecezji krakowskiej, arcybiskup metropolita lwowski Eugeniusz Baziak, biskup opolski Franciszek Jop oraz biskup Bolesław Kominek z diecezji wrocławskiej. W darze od parafian z Wadowic biskup Wojtyła otrzymał pastorał, infułę od zakonu benedyktynów z Tyńca, nową sutannę biskupią od ks. Ferdynanda Machaya, zaś szaty od przyjaciół z Teatru Rapsodycznego. Za dewizę biskupią wybrał sobie słowa "Totus Tuus" (Cały Twój). Swój biskupi znak - krzyż z dużą literą M pod jego lewym ramieniem przedstawił w połowie 1959r. Biskup Wojtyła zapraszał na spotkania do Krakowa wykładowców z KUL-u i UJ. W ścisłym gronie współpracowników z Lublina wyjeżdżał na narty. W 1962r. Wojtyła został krajowym duszpasterzem środowisk twórczych i inteligencji. W czerwcu tego roku umiera arcybiskup Eugeniusz Baziak, już następnego dnia Wojtyła zostaje wybrany wikariuszem kapitularnym. Miał sprawować rządy nad archidiecezją krakowską do mianowania nowego ordynariusza. Jesienią 1962r. biskup Wojtyła wraz z dziesięcioma polskimi biskupami wyjechał do Rzymu na otwarcie pierwszej sesji Soboru Watykańskiego II. Wziął też udział w audiencji papieża Jana XXIII dla polskich biskupów. Szybko zawierał nowe znajomości. Poznał m.in. amerykańskiego biskupa Jana Króla oraz rektora Kolegium Polskiego, Władysława Rubina. W grudniu 1963 r., po zakończeniu drugiej sesji soboru, biskup Wojtyłąudał się na pielgrzymkę do Ziemi Świętej. Po powrocie do Krakowa 30 grudnia 1963 r. papież Paweł VI mianował biskupa Wojtyłę arcybiskupem metropolitą krakowskim. Oficjalną nominację ogłoszono w styczniu 1964r. Karol Wojtyła został ordynariuszem krakowskim.

Po zakończeniu trzeciej sesji soboru, w listopadzie 1964r. arcybiskup Wojtyła udał się z grupą polskich biskupów na Sycylię, a potem ponownie do Ziemi Świętej. Po powrocie do Rzymu wziął udział w prywatnej audiencji u Pawła VI, od którego otrzymał później w dowód uznania paliusz. W wieku 47 lat Karol Wojtyła otrzymał od papieża Pawła VI kardynalski biret. 9 lipca 1967r. metropolita krakowski odbył kardynalski ingres do archikatedry na Wawelu. W Rzymie przydzielono mu tytularny kościółek Św. Cezarego Męczennika. Był członkiem czterech kongregacji: ds. Duchowieństwa, Wychowania Katolickiego, Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów oraz Kościołów Wschodnich. Papież mianował go również konsulatorem Watykańskiej Rady do spraw Świeckich. Kardynał Wojtyła zacieśniał swoje stosunki z Pawłem VI. Przełomem ich znajomości była praca nad encykliką, opublikowaną w 1968r. "Humanae vitae". W 1976 roku Paweł VI zaprosił Wojtyłę do poprowadzenia wielkopostnych rekolekcji w Watykanie. Rekolekcje trwały od 2 do 13 marca. Rozważania krakowskiego kardynała zebrano i opublikowano w tomie "Znak sprzeciwu". Po rekolekcjach "New York Times" umieścił nazwisko Wojtyły na liście dziesiątki najbardziej prawdopodobnych kandydatów do papieskiego tronu. Wojtyła został również wyróżniony w czerwcu 1977r. doktoratem honoris causa uniwersytetu im. Jana Gutenberga w Moguncji. Niecodziennym wydarzeniem było odwiedzenie przez kardynała 28 lutego 1969 roku synagogi w żydowskiej dzielnicy Krakowa - Kazimierzu. Kardynał był bardzo zapracowany w krakowskim minipapiestwie, które składało się z 329 parafii.

 

Po 33 dniach urzędowania 29 września 1978r. zmarł papież św. Jan Paweł I. Kardynał Karol Wojtyła wraz z prymasem Stefanem Wyszyńskim poleciał do Rzymu na pogrzeb i drugie tego roku konklawe. Przed odlotem Wojtyła spędził dzień w Warszawie, wziął udział w obradach Konferencji Episkopatu. 4 października odbył się pogrzeb, a po nim dziesięciodniowy okres poprzedzający konklawe. Udział w elekcji miało wziąć 111 kardynałów. W piątkowy ranek, 13 października, kardynałowie zebrali się na losowanie cel obok Kaplicy Sykstyńskiej, w której mieli mieszkać podczas konklawe. Karol Wojtyła wylosował celę nr 91. W drodze na konklawe Wojtyła odwiedził sparaliżowanego biskupa Deskura w poliklinice Gemelli. Dziekan Kolegium Kardynałów, Carlo Confalonieri, otworzył konklawe. Początkowo wśród faworytów pojawiały się tylko włoscy kandydaci, m.in. Giuseppe Sinego z Genui, Giovanni Benelli z Florencji, Sebastiano Baggio. Pierwszego dnia nikt nie otrzymał wymaganej liczby głosów (75). Wojtyła otrzymał 5 głosów. Wieczorem arcybiskup Wiednia Franz Konig rozpoczyna kampanię na rzecz kandydata nie- Włocha, Karola Wojtyły. Po siódmym głosowaniu Wojtyła prowadzi, ale brakuje mu wymaganej liczby głosów. Wtedy John Król z Filadelfii przekonuje Amerykanów do Wojtyły, teolog Joseph Ratzinger namawia rodaków z Niemiec. Za Wojtyłą opowiada się również Sebastian Baggio, a w ślad za nim wielu Włochów. Podczas ósmego głosowania na Karola Wojtyłę głosuje 94 kardynałów. Po przyjęciu stanowiska Karol w hołdzie dla swoich poprzedników przybiera imię Jan Paweł II. Następnie przebiera się w papieskie szaty, wraca do kaplicy i przyjmuje od kardynałów przysięgę wierności. O godzinie 18.44 na plac, gdzie czekają wierni, wkracza Gwardia Szwajcarska. Na centralnym balkonie wychodzącym na plac pojawia się kardynał Pericle Felici i oznajmia, że jest nowy papież. Nowy papież pojawia się w oknie i po krótkim przemówieniu po raz pierwszy błogosławi Urbi et Orbi.

 

16 X 1978 został wybrany pierwszym od ponad 400 lat papieżem nie-Włochem. Przedsięwziął bardzo aktywne działania duszpasterskie, m.in. wizyty w wielu krajach świata (odwiedził przeszło 200 państw w trakcie 91 pielgrzymek), zyskując ogromną sympatię i popularność. W dniach 20-27 marca 2000 odbyła sie historyczna pielgrzymka do Ziemi Świętej w trakcie, której papież odwiedził Jordanię, Autonomię Palestyńską oraz Izrael. Szerokie echa w świecie wzbudziło m.in. odwiedzenie przez Ojca Świętego Instytutu Pamięci Yad Vashem oraz Ściany Płaczu w Jerozolimie.

W 1979 przybył do Polski, co miało duże znaczenie dla rozwoju sytuacji politycznej w kraju, do którego przyjeżdżał jeszcze w 1983, 1987, 1991 (dwukrotnie), 1997,1999, 2002.

 

1981 został ciężko ranny w zamachu dokonanym przez tureckiego terrorystę.

,,W chwili kiedy padałem na placu świętego Piotra, miałem wyraźne przeczucie, że wyjdę z tego. Ta pewność nigdy mnie nie opuściła, nawet w najgorszych chwilach bądź po pierwszej operacji, bądź w czasie choroby wirusowej."

Andre Frossard, ,,Nie lękajcie się'' –rozmowy
 z Janem Pawłem II, Liberia Editrice Vaticana

 

 

Do głównych przesłań pontyfikatu Jana Pawła II należą: "nowa ewangelizacja" zarówno społeczeństw krajów zachodnich, jak i postkomunistycznych, respektowanie praw człowieka, prawa do pracy i zachowania godności ludzkiej, przeciwstawianie się bezwzględnej pogoni za zyskiem, sprzeciw wobec totalitaryzmu, szczególnie komunistycznego (przed jego upadkiem), ekumenizm, walka o zachowanie pokoju.                                                                  

Obrona tradycyjnych wartości i nakazów moralnych Kościoła katolickiego (np. w kwestii ograniczonego uczestnictwa kobiet w Kościele, celibatu, antykoncepcji i aborcji) wywołała pod adresem Jana Pawła II zarzuty konserwatyzmu, mimo programowego otwarcia na problemy świata współczesnego.

W trakcie jego pontyfikatu zreformowano prawo kanoniczne (1984), opublikowano nowy Katechizm Kościoła katolickiego (1992, wydanie polskie 1995), dokonano reorganizacji Kurii Rzymskiej, licznych kanonizacji i beatyfikacji.

Twórczość literacka Jana Pawła II (gł. pod pseudonimem Andrzej Jawień) składa się z wierszy, poematów medytacyjnych i dramatów: Przed sklepem jubilera (wystawione 1981), Brat naszego Boga (wystawiony 1980), wybór utworów Poezje i dramaty (1980).

 

"I ruszyłeś sam na szlak

Ten ostatni, ten najlepszy

Przyszedł czas, Pan dał ci znak. 

Musicie być mocni mocą miłości,

która jest potężniejsza niż  śmierć ..."

                                                      Święty Jan Paweł II 

 

Beatyfikacja i kanonizacja

Jana Pawła II

Proces beatyfikacyjny i kanonizacyjny Jana Pawła II  rozpoczął się właściwie żądaniem santo subito (wł. "święty natychmiast"), który był zwrotem pojawiającym się na transparentach zgromadzonych osób podczas uroczystości pogrzebowych papieża Jana Pawła II na Placu św. Piotra w Watykanie 8 kwietnia 2005 roku. W ten sposób wierni Kościoła katolickiego domagali się od przyszłego papieża, jeszcze przed jego wyborem, aby niezwłocznie po rozpoczęciu nowego pontyfikatu podjął procedurę zmierzającą do kanonizacji Jana Pawła II. Zwrot ten nawiązuje do tradycji chrześcijańskiej.

 

 1 maja 2011 ROKU beatyfikacja JANA PAWŁA II 

 

1 maja 2011 nastąpiła beatyfikacja Jana Pawła II podczas uroczystej Mszy Świętej na placu św. Piotra w Rzymie. Nabożeństwo prowadził papież Benedykt XVI, uroczystą mszę koncelebrowało kilka tysięcy kardynałów, arcybiskupów i biskupów z całego świata.

Polskę reprezentował prezydent Bronisław Komorowski wraz z małżonką, wśród obecnych na placu byli również prezydenci: Włoch Giorgio Napolitano, Meksyku Felipe Calderón, Bośni Bakir Izetbegović, Albanii Bamir Topi, Estonii Toomas Hendrik Ilves, Beninu Thomas Yayi Boni, Kamerunu Paul Biya, Demokratycznej Republiki Konga Denis Sassou-Nguesso oraz Hondurasu Porfirio Lobo Sosa. We włoskiej delegacji obecny był również premier Silvio Berlusconi oraz przewodniczący obu izb parlamentu. Przybył również przywódca Zimbabwe Robert Mugabe. Belgię reprezentowała rodzina królewska – król Albert II z królową Paolą, Francję – premier François Fillon, Litwę – premier Andrius Kubilius, Stany Zjednoczone i Rosję reprezentowali ambasadorowie. Niemcy reprezentował minister spraw zagranicznych Hans-Peter Friedrich. Przybyli również przewodniczący Komisji Europejskiej Jose Manuel Barroso, przewodniczący Parlamentu Europejskiego Jerzy Buzek i przewodniczący Rady Europejskiej Herman Van Rompuy.

Liczba wiernych uczestniczących w nabożeństwie jest szacowana na 1,5 mln osób, w tym trzysta tysięcy Polaków. Relikwiarz zawierający krew papieża wniosła francuska zakonnica Marie Simon-Pierre Normand, uzdrowiona przez błogosławionego.

27 kwietnia 2014 roku kanonizacja Jana Pawła II

Dnia 5 lipca 2013 papież Franciszek wydał dekret w sprawie cudu za wstawiennictwem bł. Jana Pawła II. Cudem tym, jak poinformował ks. Federico Lombardi, jest zatwierdzone przez lekarzy i teologów z Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych i niewytłumaczalne z punktu widzenia medycznego, uzdrowienie kobiety z Kostaryki, Floribeth Mora Diaz cierpiącej na nieoperacyjnego tętniaka mózgu. Kobieta, oglądając beatyfikację Jana Pawła II, zaczęła do niego się modlić, po czym doznała nagłego uzdrowienia. Data kanonizacji obu papieży została ujawniona na konsystorzu, który odbył się 30 września. Tego dnia papież Franciszek spotkał się z kardynałami ze świata i wyznaczył na dzień 27 kwietnia 2014 (Niedziela Miłosierdzia Bożego) kanonizację dwóch papieży: Jana Pawła II i Jana XXIII.

27 kwietnia 2014 w Niedzielę Miłosierdzia Bożego papież Franciszek przy koncelebrze emerytowanego papieża Benedykta XVI odprawił na placu Św. Piotra mszę świętą kanonizacyjną podczas której dwaj błogosławieni papieże: Jan Paweł II oraz Jan XXIII  zostali ogłoszonymi świętymi Kościoła katolickiego. W uroczystości uczestniczyło wiele zagranicznych delegacji, w tym także z Polski.

 Podczas tej uroczystości papież Franciszek ogłosił św. Jana Pawła II patronem rodzin. Była to pierwsza podwójna kanonizacja papieży w XXI wieku i zarazem pierwsza kanonizacja głowy Kościoła od czasu kanonizacji Piusa X w 1954, jak również była to pierwsza taka uroczystość na Placu Świętego Piotra, gdzie koncelebrował urzędujący i emerytowany papież.

Święty Jan paweł II  

patron naszej szkoły

Jeśli nie wiesz jak zalogować się do dziennika,
kliknij tutaj

Kalendarz

Pn Wt Śr Cz Pt So N
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31

Formularz logowania

KONTAKT

Szkoła Podstawowa im. Jana Pawła II we Florynce

Florynka 64
33-332 Florynka
tel. (fax) 18 447 16 22

email: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.